Witbeenlob (Helvella spadicea)
- Departement: Ascomycota (Ascomycetes)
- Onderafdeling: Pezizomycotina (Pezizomycotins)
- Klas: Pezizomycetes (Pezizomycetes)
- Subklas: Pezizomycetidae (Pezizomycetes)
- Orde: Pezizales (Pezizales)
- Familie: Helvellaceae (Helwellaceae)
- Genus: Helvella (Helvella)
- tipe: Helvella spadicea (Witpootlob)
- Helvella leucopus
Hoed: 3-7 cm breed en hoog, met drie of meer kroonblare, maar dikwels met net twee; van verskillende vorms: in die vorm van 'n saal vanuit drie verskillende hoeke, en soms is dit bloot lukraak geboë; by jong eksemplare is die rande byna gelyk, die onderste rand van elke blomblaar is gewoonlik op een punt aan die stam geheg. Oppervlakte min of meer glad en donker (van donkerbruin of grysbruin tot swarterig), soms met ligbruin kolle. Die onderkant is wit of het 'n verhelderde kleur van die pet, met yl villi.
Been: 4-12 cm lank en 0,7-2 cm dik, plat of verdik na die basis toe, dikwels plat, maar nie geribbel of gegroef nie; glad (nie vlies nie), dikwels hol of met gate aan die basis; wit, soms met ouderdom verskyn 'n ligte rokerige bruin tint; leeg in deursnit; word vuil geel met ouderdom.
pulp: dun, taamlik bros, taamlik dig in die stam, sonder uitgesproke smaak en reuk.
Spor poeier: witterig. Spore is glad, 16-23*12-15 mikron
habitat: Die witpootlob groei van Mei tot Oktober, alleen of in groepe in gemengde en naaldwoude, op die grond; verkies sanderige gronde.
Eetbaarheid: soos alle verteenwoordigers van hierdie genus, is die witbeenlob voorwaardelik eetbaar, giftig in sy rou vorm, en vereis dus 'n lang hittebehandeling. Eetbaar na kook vir 15-20 minute. In sommige lande word dit in tradisionele kookkuns gebruik.
Verwante tipes: soortgelyk aan Helvella sulcata, wat, anders as Helvella spadicea, 'n duidelik geribbelde steel het, en ook verwar kan word met Black Lobe (Helvella atra), wat 'n grys tot swart steel het.